Wellbeing is misschien wel het belangrijkste van alles

Waar gaat het écht om?

Laten we het gewoon proberen, dacht Willemien Meeuwissen toen ze de uitnodiging ontving voor de Wellbeing community, 13 Nederlandse bedrijven en organisaties die samen met Deloitte, TNO en Zilveren Kruis het welzijn van medewerkers willen vergroten. Haar GGZ Drenthe is weliswaar anders dan de andere organisaties die meedoen, maar misschien levert dat juist iets op. ‘In het begin was ik onder de indruk van de andere organisaties,’ geeft ze toe. ‘Wat mooi wat ze allemaal doen en wat jammer dat wij dat niet kunnen betalen! Bij ons moeten medewerkers hun eigen appel meenemen. Maar uiteindelijk gaat het niet om fruitmanden, sportschoolabonnementen, fitnessruimtes, een afdeling wellbeing, happinessadviseurs – dat hebben wij allemaal niet. In de zorg hebben wij wel iets waar veel andere organisaties meer moeite mee hebben: zingeving. Purpose. In andere sectoren is dat ingewikkelder te organiseren. Waar gaat het nu écht om?’ 

Wetenschap en praktijk

‘Het spaghettimodel van TNO laat mooi zien dat werkelijk alles een rol speelt,’ zegt Willemien. Ze vindt het interessant dat de Wellbeing community wordt gestut door onderzoek en wetenschap. ‘Wij kunnen dan bedenken welke thema’s we kiezen, wat we willen bereiken én wat er werkt in de praktijk.’ Vanuit die wetenschappelijke sessies distilleerde Willemien een persoonlijke visie op welzijn. ‘Het gaat mij om de basis: hoe werk je samen en hoe zie je jouw collega’s? Het antwoord: zie elkaar als mens.’ Tijdens de coronamaanden hadden de leden zelfs nog meer contact dan normaal, vertelt Willemien. Ze geeft een voorbeeld: ‘Defensie deelde bijvoorbeeld een schema over thuiswerken en wat daarin allemaal een rol speelt. Zonder de community had ik zelf moeten bedenken wat wel en niet werkt. Op dit moment denken we na over hybride werken. In de basis worstelen we allemaal met dezelfde vraagstukken. Het is dan heel fijn om te klankborden.’   

Wellbeing in de volle breedte

Nadat GGZ Drenthe samen met haar medewerkers het verzuim terugbracht ligt het accent tegenwoordig op wellbeing in de volle breedte. Willemien: ‘Zaken die belangrijk zijn voor onze patiënten zijn natuurlijk ook voor ons onderling belangrijk. Onze visie is: wij zien mensen, wij zien elkaar.’ De belangrijkste bewustwording? Dat het goed is om medewerkers meer te betrekken. Trouwens, medewerkers? Willemien corrigeert zichzelf: ‘Wij praten tegenwoordig over collega’s.’ Wanneer voelt een collega zich gezien en wanneer niet? Tijdens een workshop die werd gefaciliteerd door Deloitte en Zilveren Kruis werd daar dieper op ingezoomd. Willemien somt op: ‘Complimenten ontvangen, attenties krijgen, vertrouwen krijgen, betrokken worden bij besluitvorming, oprechte aandacht van leidinggevenden of gevraagd worden voor een taak of opleiding. Dan klaar je de klus niet als medewerker maar als mens.’ 

Oog voor elkaar

Natuurlijk staat wellbeing hoog op de agenda. Willemien lacht een beetje om de vraag. ‘Wellbeing is misschien wel het belangrijkste van alles.’ Collega’s van haar voelen zich steeds meer gehoord en gezien. Ze kunnen zelf initiatief nemen om hun werk anders in te richten, beter passend bij de visie van de organisatie. Met andere woorden: medewerkers zien dat er daadwerkelijk iets verandert in de organisatie. ‘Iedereen kan nu actief bijdragen.’ GGZ Drenthe heeft in haar visie opgenomen dat ze samen besluiten nemen en verantwoordelijkheden laag in de organisatie leggen. ‘Elkaar aandacht geven en het gesprek aangaan is iets wat iedereen bij ons moet doen, niet alleen leidinggevenden. Oog voor elkaar hebben... Bij ons in de zorg zit dit gelukkig al veel in mensen. Stel gewoon de vraag: hoe is het nu met je?’ 

Mantra

Vragen stellen is misschien ook de belangrijkste rol van de Wellbeing community. Maar tegelijkertijd is er ook aandacht voor ontspanning. Tijdens een van de bijeenkomsten werd er een meditatiemomentje ingelast. Willemien schudde toen meteen haar hoofd. ‘Ik ben daar helemaal niet van. Wij noorderlingen zijn vrij nuchter.’ Om niet flauw te doen deed ze toch gewoon mee. ‘Na de bijeenkomst reed ik terug naar het noorden en zong ik mantra’s om het bloed te laten stromen, haha. Ja, ik ben om. Ik doe dit nu dus ook regelmatig. Het geeft echt rust. Dus ook op persoonlijk vlak heeft de community me iets gebracht. Het was het proberen dubbel en dwars waard.‘