Blik in de spiegel: welk voorbeeld geven onze leidinggevenden

Petra is onderdeel van Dennis’ Support team, en Annelies is onderdeel van Franka’s team Relatiebeheer & Zorgsoortspecialisten. Beiden gaven aan wat hun leidinggevende al goed doet en wat nog beter kan. Samen met Dennis en Franka praten we over het vitale en minder vitale gedrag dat zij op de werkvloer laten zien. Kunnen ze zich vinden in de feedback.

Dennis: ‘De snoeppot bij ons op de afdeling roept bijna mijn naam als ik er langs loop!’

Franka: ‘Er is zo vaak taart en andere zoetigheid. Het is echt moeilijk bij ons op kantoor, en zelf houd ik het ook in stand, bijvoorbeeld door taart te trakteren. Doorbreken is lastig. Je associeert het toch met gezelligheid.’

Dennis: ‘Ik niet, maar ik heb wel wat dames in mijn team die snoeptomaatjes of noten neerzetten. Dat gaat net zo goed op!’

Franka: ‘Ik vul de snoeppot bewust niet bij en probeer er zelf zo weinig mogelijk uit te pakken. Toen ik net begon, besprak ik nog of we die snoeppot daar wel neer moesten zetten, maar dat heb ik toch laten varen. Nu kies ik er gewoon voor het niet verder te stimuleren.’

Dennis: ‘Ik vul hem af en toe gewoon bij hoor, helemaal omdat ik zelf ook vaak pak.’

Franka: ‘Ik probeer er voor mezelf wel bewust mee om te gaan. Maar vind het ingewikkeld om dat te verspreiden. Dat ik nu al een paar weken bijna volledig vegetarisch eet, vertel ik wel aan het team. Of dan neem ik eens een bananenbrood mee om een alternatief te bieden, want daar gaat het ook om denk ik: wat is het alternatief voor alle troep?’

Dennis: ‘Dit herken ik wel. Maar, mijn grenzen rekken ook mee, ik ben net zo’n lavalamp van vroeger, het rekt en buigt. Ik zeg heel veel ‘ja’, omdat ik veel leuk vind. Maar met het team let ik wel op ‘nee’ zeggen. Focus is belangrijk, dus als er te veel op iemands bord ligt, gaan we in overleg met de opdrachtgever. Dan hebben we in ieder geval het gesprek lopen over wat wél en niet kan. Ik weet niet hoe dat bij jou zit, Franka?’

Franka: ‘Nee hoeft inderdaad geen volledige nee te zijn. Het gaat ook om: wat vraag je nou van mij en wanneer heb je het nodig? Ik denk dat we beiden teams hebben die constant onder druk staan dus de vraag wat wel en wat niet, speelt continu. Voor mij geldt: ik pak veel op en neem snel verantwoordelijkheid. Ik vraag me wel eens af of het wel goed is als ik altijd degene ben die iets oplost. In hoeverre ontneem ik mijn team de kans iets op te pakken door veel naar me toe te trekken?’

Dennis: ‘Met mijn studie was ik wel heel erg druk. Dan zat ik hier om twee uur, moest ik snel naar de universiteit en daarna weer terug. Om half twee ‘s nachts nog wat lezen met het lichtje aan, net als vroeger. Maar: het gééft me ook energie.’

Franka: ‘Voor mij is dit al langer een thema. Ik stel me graag dienstbaar op, dus ‘nee’ zeggen is een uitdaging. Ik probeer mijn team, juist omdat ik het zelf niet goed kan, hiervoor te behoeden. Maar aan de andere kant: als ik het zelf niet doe, wat zegt dat dan?’

Franka: ‘Dat ik minder werk op vrije dagen dan vroeger, klopt. Toen ik hier net een tijdje werkte, dacht ik: waar ben ik nou mee bezig? Ik maakte te veel overuren. Nu houd ik me beter aan mijn vrije woensdag.’

Dennis: ‘Ik denk nog wel eens op zondagavond: ‘Och, even kijken... Moet ik nog wat doen? Wat staat er te gebeuren?’ Maar, als ik dan mail en jij bent de ontvanger, kun je natuurlijk wel denken: ‘wat moet hij op zondagavond?!’ En: ‘Moet ik dat ook doen?’

Franka: ‘Daar maak ik me ook wel eens zorgen over ja. Het geeft jezelf wel rust, maar hoe is het voor mijn team om op een dag dat ik niet aan het werk ben een mailtje van mij te ontvangen? Andersom geldt dat als ik zelf een mailtje krijg in het weekend, ík de keuze maak om hem te openen of niet. Dus dat is mijn verantwoordelijkheid.’

Beiden: ‘Nee zeker niet.’

Franka: ‘Ik heb wel eens de laatste vrijdag van mijn vakantie gewerkt. Toen heb ik mijn mails niet direct verstuurd, maar klaargezet voor maandag. Ik wil niet dat mensen denken: ‘Nou die zat al weer helemaal klaar om me te spammen!’. Of dat ik het werk en de mensen niet los kan laten of van anderen hetzelfde verwacht.’

Dennis: ‘Als mijn teamleden het fijn vinden in het weekend iets te bekijken of in de avond, maakt dat mij niet uit. Maar dat ík met mijn mails op zondagavond een bepaald beeld kan scheppen, daar stond ik eigenlijk nog niet bij stil.’

Dennis: ‘Dat klopt, ik ijsbeer altijd!’

Franka: ‘Er is zeker zo’n uitgesleten paadje op de vloer waar jij altijd loopt?’ Dennis: ‘Ja, waarschijnlijk wel! Dus na het bellen ben ik blij als ik even kan zitten. Voetbal op tv kijken, doe ik ook niet zittend: altijd staand. Maar dat is geen bewuste gezonde keuze, dat is gewoon nervositeit…’

Dennis: ‘Ik kan dat niet… Ik kan geen twee dingen tegelijk. Fietsen en typen. Ik snap niet hoe mensen dat doen. Kun jij het?’

Franka: ‘Ja, maar ik vind het niet per se heel prettig.’

Franka: ‘Bij ons is ons teamoverleg vaak staand. De dagstart is ook staand, dat hoort bij het idee dat meetings niet te lang moeten duren.’

Dennis: ‘Ik skype vaak, en dat doe je wel snel zittend. Maar de dagstart is inderdaad altijd staand.’

Als je kijkt naar de vitale thema’s die we hebben besproken, welke moeten we bij Zilveren Kruis als eerst verbeteren?

Franka: ‘De tussendoortjes denk ik!’

Dennis: ‘Ja, ik ben bang dat ik dan wel meteen in mijn eigen vingers snijd, maar ja... Er gaat véél zoetigheid doorheen.’

Franka: ‘We houden dat echt wel met elkaar in stand. Er gaan weinig dagen voorbij dat er niet wat leuks te vieren en dus te snoepen valt.’

Franka: ‘Ik denk dat je daar als leidinggevende zeker een rol in speelt. En dat je nog meer impact maakt als je het met meerdere leidinggevenden doet.’

Dennis: ‘Ik vond wat Franka zei over dat alternatief wel een hele goede. Dat vind ik wel een idee. Dus over die snoeppot… Even bij de snoeppot kletsen of even wat te eten pakken, moet mogelijk blijven. Maar misschien moeten we toch eens kijken naar een alternatief!’