Jaap wordt thuis behandeld aan zijn hart: “Ik kan weer mijn eigen plan trekken”

“Het begon op een zaterdagavond, vlak na het eten. Ik zat op de bank naar het journaal te kijken, toen ik me plotseling niet lekker voelde. Benauwd, druk op mijn borst. Ik dacht, dit is helemaal niet goed. Ik woon alleen, dus ik besloot mijn dochter te bellen. Zij woont ook in het dorp. Zij zei dat ik direct 112 moest bellen, en dat ze naar me toe zou komen.

Blijvende schade

Uiteindelijk zijn zij en ik samen in de ambulance naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek ik een groot hartinfarct te hebben gehad. Twee van de drie belangrijke aders rondom mijn hart zaten dicht. Ik kreeg een dotterbehandeling waarbij stents werden geplaatst. Die behandeling heeft gelukkig goed gewerkt, maar de schade die het infarct aan mijn hart heeft aangericht is helaas blijvend.

Afhankelijk van anderen

Na de behandeling mocht ik vrij snel naar huis om te herstellen. Eigenlijk kwam toen de grootste klap. Ik was toch wel erg geschrokken van alle commotie, en ik merkte dat ik niet meer durfde te vertrouwen op mijn lijf. Daarnaast mocht ik vanwege mijn hartfalen niet meer autorijden, dus ik was grotendeels afhankelijk van anderen om mijn medicijnen op te halen en me heen en weer te brengen naar afspraken in het ziekenhuis en de revalidatiegym. Dat vond ik lastig. Ik woon al een lange tijd alleen, en ben gewend veel zelfstandig te regelen en mijn eigen plan te trekken. Daarnaast vond ik het moeilijk dat veel van deze zorg op mijn dochter terechtkwam. Vooral omdat zij het ook druk heeft met haar eigen gezin en haar werk. Natuurlijk weet ik dat ze het met liefde deed, maar het voelde voor mij heel onprettig om op deze manier aanspraak te maken op haar tijd.

Controle op afstand

Tijdens de revalidatie bleek dat ik hartfalen met hartritmestoornissen had overgehouden aan het infarct, en dat ik voor altijd onder controle moest blijven. Ik baalde, ik wilde gewoon mijn rust terug. Daarop raadde de arts me aan contact op te nemen met mijn zorgverzekeraar, over de mogelijkheid van een hartkastje. Hiermee kan de cardioloog grotendeels op afstand mijn waardes in de gaten houden. Dit betekent dat ik niet steeds naar het ziekenhuis hoef. De cardioloog neemt contact met mij op wanneer hij ziet dat het niet goed gaat.

Eindelijk rust

Inmiddels is het infarct vijf jaar geleden en de rust is grotendeels weergekeerd. Mijn leven wordt niet meer bepaald door medische afspraken en ik hoef niet constant aanspraak te doen op mijn omgeving. Natuurlijk doe ik het rustig aan, maar ik heb in ieder geval het gevoel dat ik weer de baas ben over mijn eigen leven. Zo fiets en wandel ik graag en ik zit bij een bridgeclub. Ik ben benieuwd of ze het kunnen aflezen als ik middenin een spannende pot zit. Dat alle metertjes ineens in het rood slaan. Ha!”